"आळशी" विद्यार्थ्यांशी वागणे हा अध्यापनाचा सर्वात निराशाजनक पैलू आहे. आळशी विद्यार्थ्याची व्याख्या अशी विद्यार्थी म्हणून केली जाऊ शकते ज्यात उत्कृष्टतेची बौद्धिक क्षमता आहे परंतु कधीही त्याच्या संभाव्यतेची जाणीव होत नाही कारण तो आपली क्षमता जास्तीत जास्त वाढविण्यासाठी आवश्यक कार्य करत नाही. बरेच शिक्षक आपल्याला सांगतील की त्याऐवजी त्यांच्याकडे संघर्ष करणार्‍या विद्यार्थ्यांचा एक गट असावा जो मेहनत करतो, त्याऐवजी आळशी असलेल्या मजबूत विद्यार्थ्यांच्या गटाऐवजी.
शिक्षकांनी मुलाचे "आळशी" असे नाव देण्यापूर्वी त्याचे संपूर्ण मूल्यांकन केले पाहिजे. त्या प्रक्रियेद्वारे शिक्षकांना समजेल की आळशीपणा करण्याऐवजी आणखी बरेच काही करण्याचे आहे. हे देखील महत्वाचे आहे की आपण त्यांना कधीही सार्वजनिकपणे टॅग करु नका.
असे केल्याने त्यांच्यावर कायमचा नकारात्मक प्रभाव पडतो जो त्यांच्याबरोबर आजीवन टिकतो. त्याऐवजी, शिक्षकांनी नेहमीच त्यांच्या विद्यार्थ्यांची वकिली केली पाहिजे आणि त्यांची क्षमता वाढविण्यापासून रोखणार्‍या कोणत्याही अडथळ्यावर मात करण्यासाठी आवश्यक कौशल्ये शिकवावीत.
उदाहरण परिस्थिती
चतुर्थ श्रेणी शिक्षकाचा एक असा विद्यार्थी असतो जो सतत असाइनमेंट पूर्ण करण्यास किंवा चालू करण्यात अयशस्वी होतो. ही एक सतत समस्या आहे. विद्यार्थी स्कोअर विसंगत फॉर्मेटिव्ह असेसमेंट्स आणि सरासरी बुद्धिमत्ता. तो वर्ग चर्चा आणि सामूहिक कामांमध्ये भाग घेतो, परंतु लेखी कार्य पूर्ण करण्याच्या बाबतीत हे जवळजवळ आव्हानात्मक असते.
शिक्षकांनी त्याच्या पालकांशी दोन वेळा भेट दिली. त्यांनी एकत्रितपणे घरात आणि शाळेत विशेषाधिकार काढून घेण्याचा प्रयत्न केला आहे परंतु हे वर्तन टाळण्यात ते कुचकामी सिद्ध झाले आहे. वर्षभर शिक्षकांनी असे निरीक्षण केले आहे की विद्यार्थ्यांना सर्वसाधारणपणे लिखाणात त्रास होतो. जेव्हा तो लिहितो, तो जवळजवळ नेहमीच अयोग्य आणि उदास असतो. आणखी काय, विद्यार्थी त्यांच्या तोलामोलाच्या तुलनेत गृहपाठावर खूप कमी गतीने काम करतो, ज्यामुळे बर्‍याचदा तो त्याच्या मित्रांपेक्षा होमवर्कचा भार खूपच जास्त वाढवितो ... आणि यामुळे त्याचा निराश होतो.
ही एक समस्या आहे जी जवळजवळ सर्व शिक्षकांना कधी ना कधी तोंड द्यावे लागते. हे त्रासदायक आहे आणि शिक्षक आणि पालकांसाठी ते निराश होऊ शकतात. प्रथम, या विषयावर पालकांचा पाठिंबा असणे आवश्यक आहे. दुसरे म्हणजे, अंतर्निहित समस्या आहे की नाही हे निर्धारित करणे महत्वाचे आहे जे विद्यार्थ्याच्या कार्य अचूकपणे आणि वेळेवर पूर्ण करण्याच्या क्षमतेवर परिणाम करते. आळशीपणा ही समस्या असू शकते परंतु हे पूर्णपणे दुसरे काहीतरी असू शकते.
खरोखर काय होते याचा विचार करा
शिक्षक म्हणून आपण नेहमीच अशी चिन्हे शोधत असता की एखाद्या विद्यार्थ्याला भाषण, व्यावसायिक थेरपी, समुपदेशन किंवा विशेष शिक्षण यासारख्या विशेष सेवांची आवश्यकता असू शकेल. वर वर्णन केलेल्या विद्यार्थ्यांची व्यावसायिक चिकित्सा ही संभाव्य गरज असल्याचे दिसते.
एक व्यावसायिक चिकित्सक हस्तलेखन सारख्या लहान मोटर कौशल्यांचा अभाव असलेल्या मुलांसह कार्य करतो. ते या विद्यार्थ्यांना तंत्रे शिकवतात ज्यामुळे त्यांना या उणीवा सुधारण्यास आणि दूर करण्याची परवानगी मिळते. शिक्षकांनी शाळेच्या व्यावसायिक थेरपिस्टकडे एक संदर्भ पाठवावा, जो नंतर विद्यार्थ्याचे संपूर्ण मूल्यांकन करेल आणि त्यांच्यासाठी व्यावसायिक थेरपी आवश्यक आहे की नाही ते ठरवेल. जर आवश्यक वाटल्यास, व्यावसायिक थेरपिस्ट विद्यार्थ्याला नियमितपणे काम करण्यास सुरवात करेल ज्यामुळे त्याला हरवलेली कौशल्ये मिळतील.
खरोखर आळशीपणा आहे का?
आपणास हे समजणे आवश्यक आहे की हे वर्तन रात्रीतून बदलत नाही. विद्यार्थ्यांना आपली सर्व कामे पूर्ण करण्याची आणि त्याऐवजी बदलाची प्रेरणा घेण्याची सवय विकसित करण्यास वेळ लागेल, म्हणून स्वाभिमानाने काम करणे देखील खूप महत्वाचे आहे.
पालकांसह एकत्र काम करणे, दररोज रात्री कोणती कामे पूर्ण करायची ते त्यांना ठाऊक असल्याची खात्री करण्यासाठी आपल्याला एक योजना तयार करण्याची आवश्यकता असेल. आपण घरी एक नोटबुक पाठवू शकता किंवा पालकांना दररोज करायची यादी पाठवू शकता. तिथूनच, विद्यार्थ्याला त्यांचे कार्य पूर्ण करण्यासाठी आणि ते शिक्षकांकडे वळविण्यासाठी जबाबदार धरते. विद्यार्थ्यास सांगा की जेव्हा ते वळतील, उदाहरणार्थ, पाच हरवलेली / अपूर्ण असाइनमेन्ट्स असतील तेव्हा त्याचे परिणाम होतील. पालकांनी सहकार्य करणे सुरू ठेवल्याने विद्यार्थी नेमणुका पूर्ण करून आणि निरोगी सवयी निर्माण करण्यास सुरवात करेल.
हे फार महत्वाचे आहे की जेव्हा एखादा विद्यार्थी कार्ये चांगल्या प्रकारे पार पाडत नाही, त्याला "आळशी" असे वर्गीकृत केले जात नाही, परंतु लेबले वापरण्याऐवजी त्याच्या बाबतीत काय घडले आहे त्याचे कारण शोधले जाते आणि त्याच्यानुसार उपाय शोधले जातात .