ત્યાં વિવિધ છે મૂલ્યાંકન પ્રક્રિયાઓ જે એક વિદ્યાર્થીના સમગ્ર શૈક્ષણિક જીવન દરમિયાન જ્યાં સુધી તેઓ યુનિવર્સિટી અથવા વ્યવસાયિક તાલીમ કાર્યક્રમમાં ન પહોંચે ત્યાં સુધી એકીકૃત હોય છે. વિપક્ષની પ્રક્રિયા જેઓ કૉલમાં ચોક્કસ સ્થાન મેળવવા ઈચ્છે છે તેઓ દ્વારા સામનો કરવામાં આવતી માંગના સ્તરને પણ પ્રતિબિંબિત કરે છે.
જો કે ત્યાં અન્ય અનુભવો છે જે સામાન્ય રીતે પરીક્ષા આપવા કરતાં વધુ આકર્ષક હોય છે, વિદ્યાર્થી માટે અભ્યાસની દિનચર્યામાં સંકલિત તમામ ગતિશીલતાઓથી પરિચિત હોવું સામાન્ય છે. પરીક્ષા લેવી અને અંતિમ પરિણામની રાહ જોવી એ તેનું ઉદાહરણ છે.. પરંતુ શું તમે ક્યારેય વિચાર્યું છે કે પરીક્ષાઓની શોધ કોણે કરી? એવી કઈ વાર્તા છે જેણે આવી રીઢો પ્રક્રિયાને જન્મ આપ્યો છે?
પરીક્ષાનું મૂળ ચીનમાં સંદર્ભિત છે
XNUMXમી સદી બીસીની આસપાસ ચીનમાં ઘડવામાં આવેલી પરીક્ષાઓના મૂળને સંદર્ભિત કરવા માટે મહત્ત્વપૂર્ણ સમયની છલાંગ લગાવવી જરૂરી છે. અમે જે પરીક્ષણોનો ઉલ્લેખ કરીએ છીએ તેને શાહી પરીક્ષાઓ કહેવામાં આવતી હતી. તે એક પ્રકારની પ્રક્રિયા હતી જે વર્તમાન વિરોધ સાથે સંબંધિત હોઈ શકે છે. સ્પર્ધાત્મક પરીક્ષાઓમાં, લોકોનું જૂથ સંખ્યાબંધ જગ્યાઓ માટે અરજી કરે છે અને પ્રવેશ પદ્ધતિ દરેક ઉમેદવારની વ્યક્તિગત યોગ્યતા પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે, જેઓ તેમના પ્રયત્નો અને સંડોવણી દ્વારા, નિર્ધારિત ધ્યેય પ્રાપ્ત કરે છે.
સારું, પ્રથમ પરીક્ષાઓ કે જે ચીનમાં હાથ ધરવામાં આવી હતી તેમાં પ્રતિભાનું મૂલ્ય હતું, દરેક ઉમેદવારે નિરપેક્ષપણે પ્રદર્શિત કરેલી યોગ્યતાઓ, ગુણો અને ક્ષમતાઓ. આ રીતે, માંગણીવાળી મૂલ્યાંકન પ્રક્રિયા દ્વારા, જવાબદારીની સ્થિતિ પર કબજો કરવા માટે સૌથી વધુ તૈયાર લોકોને પસંદ કરવાનું શક્ય હતું.
ઘણી પરીક્ષાઓ કાયદા, ફિલસૂફી અથવા વિજ્ઞાન જેવા કોઈ ચોક્કસ વિષયના ઈતિહાસનો અભ્યાસ કરે છે. જો કે, પરીક્ષાઓનો પોતાનો ઈતિહાસ હોય છે કારણ કે સમય જતાં તેની ઉત્ક્રાંતિ દર્શાવે છે. અમે જે પ્રથમ પરીક્ષાઓનો ઉલ્લેખ કર્યો છે તેના ફોકસમાં એક પરિપ્રેક્ષ્ય છે જે મેરીટોક્રસીને કેન્દ્રમાં રાખે છે. માંગણીયુક્ત મૂલ્યાંકન પ્રક્રિયા દ્વારા, તે ઉમેદવારો કે જેઓ પડકારનો સામનો કરવા માટે જરૂરી ગુણો દર્શાવે છે. પરંતુ યોગ્યતાની માન્યતા તકનું પરિણામ નથી, પરંતુ તે ઉદ્દેશ્યો દ્વારા માન્યતા પ્રાપ્ત થાય છે જે ચકાસી અને માપી શકાય છે.
મૂલ્યાંકન પ્રક્રિયામાં યોગ્યતાનું મૂલ્ય
આ અભિગમથી, દરેક વ્યક્તિ તેમની ક્ષમતા વિકસાવવા, તેમની તૈયારી બતાવવા અને પોતાને અન્ય લોકોથી અલગ કરવા માટે સામેલ છે. આ એક માનસિકતા છે જે આજના સમાજમાં હજુ પણ ખૂબ જ પથરાયેલી છે. દાખ્લા તરીકે, એક વ્યક્તિ એવી માન્યતા ધરાવે છે કે ઉચ્ચ સ્તરની તાલીમ તેમની વ્યાવસાયિક કારકિર્દીમાં મહત્વપૂર્ણ દરવાજા ખોલે છે (જોકે તે એવી વસ્તુ છે જે હંમેશા વ્યવહારિક સ્તરે થતી નથી). ઓછામાં ઓછું, વ્યવસાયિક પરિસ્થિતિઓ અને અભ્યાસક્રમમાં દર્શાવેલ યોગ્યતાઓ વચ્ચે હંમેશા જોડાણ હોતું નથી. હકીકતમાં, મેરીટોક્રસી અભિગમમાં પણ મોટી ખામીઓ છે. જો કે એવું લાગે છે કે તે સમાન તકોને પ્રોત્સાહન આપે છે, દરેક વ્યક્તિ ચોક્કસ પરિસ્થિતિથી શરૂ થાય છે.
કેટલીકવાર, પરીક્ષાઓ પાસ કરવી એ માંગણીભર્યો પડકાર છે. વિદ્યાર્થીઓ પસંદગીની કસોટીઓ પર ઘણી અપેક્ષાઓ રાખે છે, ઉદાહરણ તરીકે. તેઓ યુનિવર્સિટીમાં પરિણામોની પહોંચના મહત્વથી વાકેફ છે. પરંતુ પરીક્ષાઓના ઘણાં વિવિધ પ્રકારો છે, અને તે જે સંદર્ભમાં થાય છે તે પણ વિશિષ્ટ નથી. પહેલેથી જ શાળામાંથી, બાળકો એક અનુભવ શોધવાનું શરૂ કરે છે જે ક્ષણના આધારે વિવિધ લાગણીઓ અને સંવેદનાઓ ઉત્પન્ન કરે છે. કોઈ પણ સંજોગોમાં, પરીક્ષાનો ઈતિહાસ પણ તેની ઉત્પત્તિના સમયથી લાંબો છે, જેમ આપણે ટિપ્પણી કરી છે, ચીનમાં ઘડવામાં આવે છે.